'Jij zult niemand meer pijn doen,' zei Karl met een droge, besliste stem en inspecteerde het kerkhof. 'En dit is er de geschikte plek voor.' Zijn ijzige ogen ­keken zonder een sprankje mededogen naar Manfred. In doodsangst zette deze een wanhopige aanval in en slaagde erin Karl uit zijn evenwicht te brengen. Even verminderden diens handen hun greep en kon Manfred een arm losrukken.
Hoop blonk in zijn ogen, maar die was slechts van korte duur. Karl plaatste zijn bottine achter ­Manfreds rechterbeen en ramde hem ongenadig neer. ­Manfreds hoofd smakte pal naast een zerk tegen de grond en onmiddellijk sprong Karl met zijn volle gewicht op hem.